خصوصيات فیزیکی آب

آب در محدودة دمايي وسيعي، يك مايع باقي مي‌ماند كه بين 0 تا 100 درجة سانتي‌گراد، يعني بين دماي يخ زدن و جوش است. اين دمايي است كه اغلب بخشهاي كرة زمان كه داراي حيات هستند، در اين محدودة دمايي قرار دارند.

آب گرماي ويژة بسيار بالايي دارد كه بدين معني است كه مي‌تواند گرماي بيشتري را قبل از تغيير دمايش از دست دهد و يا به دست آورد. اين امر در ثابت مانند دماي بدن پستانداران مانند خود ما مهم است.  شروع تبخير انرژي زيادي به خود اختصاص مي‌دهد، زيرا گرماي نهانتبخير بالايي دارد. به همين دليل، آب حوضچه‌ها و درياچه‌ها به كندي تبخير مي‌شود و بقاي بسياري از اشكال حيات به اين امر بستگي دارد. آب، در حالت جامد خود داراي چگالي كمتري از حالت مايع خود است، بطوريكه يخ به جاي اينكه در آب غرق شود، روي آن شناور مي‌ماند. اين خصوصيت به حيات اجازه مي‌دهد در نواحي قطبي و نيمه قطبي كه يخ روي آب شناورند، گسترش يافته و در زير سطح آب نيز وجود داشته باشند. اگر چگالتر از آب بود، در آب فرو مي‌رفت و يخ بيشتري روي آن شكل مي‌گرفت. در نتيجه، تمام حيات درون آبها، در يخ نقاط بسياري از جهان كه آب دماي يخبندان را دارد، محبوس مي‌ماند. كشش سطح آب (توانايي يك جسم در چسبيدن stickبه خودش) باعث مي‌شود كه يك ماده اجسام سنگين را بر روي خود شناور نگه دارد. آب نه تنها به خود مي‌چسبد، بلكه به سطوح ديگر مي‌چسبد و اين به آب اجازه مي‌دهد برخلاف جاذبه حركت كند، و اين پديده براي گياهان، هنگام انتقال آب از خاك به برگهايشان بسيار مهم است. اين حركت رو به بالا به نام ئولينگي يا حركت لوئينگي شناخته شده است.